Wspomnienia z lat 1933-1939 młodej Amerykanki, która mieszka w Polsce i ogląda od środka życie Sapiehów - jednego z najsławniejszych polskich rodów arystokratycznych. Intrygujący opis rzeczywistości ziemian, arystokracji, górnośląskich przedsiębiorców i warszawskiej elity, napisany z perspektywy cudzoziemki.
Świeże i niezwykłe ujęcie przedwojennej Polski. Wiele z tego, co - jak nam się wydaje - pamiętamy o latach 20. i 30. ubiegłego wieku, jest truizmem i stereotypem. Ta książka zadziwi współczesnych czytelników pełnym zrozumienia, choć dalekim od romantyzmu opisem świata, który przeminął.
Anne Applebaum

Trzy siostry: Maria, Zofia i Eliza Pareńskie. Trzy muzy Stanisława Wyspiańskiego. Maryna i Zosia, pod własnymi imionami, zostały sportretowane przez niego w Weselu, prapremiera dramatu w marcu 1901 roku przerodziła się w wielki skandal towarzyski w Krakowie. Wesele dało Wyspiańskiemu nieoficjalny przydomek czwartego wieszcza, a siostrom Pareńskim literacką nieśmiertelność. Maria, Maryna, wielka miłość i muza Witolda Wojtkiewicza, portretowana także przez Wyspiańskiego, została żoną Jana Raczyńskiego, zapomnianego dzisiaj pediatry, który jako pierwszy wykazał doświadczalnie związek krzywicy z niedoborem światła słonecznego. Z trzecim mężem, Janem Grekiem, i szwagrem, Tadeuszem Boyem-Żeleńskim, zginęła w egzekucji profesorów lwowskich w pierwszych dniach niemieckiej inwazji na ZSRR. Zofia, Fusia, Boyowa, została żoną Tadeusza Żeleńskiego. Jej portret z synem autorstwa Stanisława Wyspiańskiego jest jednym z najpiękniejszych pasteli z serii Macierzyństwo. Przyjaźniła się z mężem, choć obydwoje szukali miłości poza małżeństwem. "Dobra, rozumna i miła towarzyszka pracy" - napisał o niej Boy.
Eliza, Lizka, najmłodsza z sióstr, najmniej znana, choć najczęściej portretowana, była żoną młodopolskiego poety Edwarda Leszczyńskiego. W swoim krótkim życiu zmagała się z problemami emocjonalnymi, uzależnieniem od alkoholu i opiatów. Popełniła samobójstwo, mając trzydzieści pięć lat.

Wspomnienia Jadwigi Jackowskiej wpisują się w ten wątek literatury kresowej, której tło stanowi Lwów -- rodzinne miasto Autorki. To w scenerii tego jedynego w Polsce miasta noszącego tytuł "Semper Fidelis", ogarniętego najpierw okupacją sowiecką, potem niemiecką i znów sowiecką, toczą się losy Jadwigi i Je­rzego Jackowskich. Wybuch wojny i inwazja Armii Czerwonej zdruzgotały ich pierwsze rodzinne gniazdo założone latem 1938, tuż po ślubie, w Hubinie na Wołyniu, miejscu pracy Jerzego, inżyniera leśnika. "Wojna, miłość, Kresy" to sugestywnie i zajmująco skreślony przyczynek do poznania losów lwowskiej inteligenckiej rodziny, czynnej w akowskiej konspiracji niepodległościowej, która z podziwu godną zaradnością przystosowuje się do okupacyjnych realiów Lwowa, będąc świadkiem nieszczęść i dramatów, jakich nie szczędzili miastu obaj okupanci. Nikt nie przeczuwa, że niebawem, w wyniku jałtańskiej zmowy, nastąpi zmierzch polskiego Lwowa, exodus jego mieszkańców, pośród nich Jadwigi i Jerzego Jackowskich, którzy będą musieli szukać nowego miejsca osiedlenia...Wspomnienia Jadwigi Jackowskiej dopełnia szkic pióra jej syna, Jana Marii Jackowskiego - udokumentowana biografia rodziców, historia rodziny, której losy toczyły się między Dnieprem, Dunajem a Odrą... Bogaty materiał ikonograficzny pochodzi z rodzinnych zbiorów, które szczęśliwie przetrwały rewolucję bolszewicką, dwie wojny światowe, a także kilkanaście przeprowadzek na tułaczym szlaku.